هر بار که با وی تماس می گرفتم از انجام مصاحبه امتناع می کرد و وقتی علت را جویا می شدم پاسخ این بود که؛ "ارزش کارم پائین می آید، چرا که معتقد هستم کار خیر باید بدون منت و ادعا انجام شود"، اما وقتی اصرار مرا دید و متوجه شد که نیت ما توسعه و ترویج امور خیر است، پاسخ مثبت داد.

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)- منطقه مرکزی، در یکی از روزهای گرم تابستان با حضور در دفتر کارش واقع در شرکت فروآلیاژ کاویان در شهر ساوه، میهمان این خیر نیکوکار شده و با صرف یک استکان چای گفت و گو را آغاز کردیم.

عزیز الله امینیان حاضر نیست از ساخت مدارس و مراکز درمانی و بهداشتی و نیز مشارکتش در امور عام‌المنفعه مانند مسجد و حسینیه آماری به ما ارائه بدهد و می گوید: " برای من لبخند یک دانش آموز در کلاس درس و یا بهبودی حال یک بیمار در مراکز درمانی که در تهیه تجهیزات آن شرکت داشته ام لذت بخش تر از ارائه رقم و تعداد مراکز احداث شده است."

از خلال صحبت هایش می شد فهمیدکه علاقه وافری به مشارکت در احداث امور زیر بنایی و آموزشی دارد چرا که در سال های گذشته تمام هم و غمش تاسیس دانشکده پرستاری در ساوه بود و بالاخره به آرزویش رسید، او می دانست که روزی فرا خواهد رسید و این دانشکده به دانشگاه علوم پزشکی ارتقا می یابد و هر ساکن شهرستان ساوه می تواند تا مدرک دکترا را در همین شهر ادامه تحصیل دهد و امروز به آرزویش رسید.

از او درباره تعریف واژه نیکوکاری و کار خیر می پرسم، کمی مکث می کند؛ فکر می کنم در ذهن خود به گذشته خویش برگشته، آری درست حدس زدم و او گفت: " قدیم‌ترها که جوان تر بودم یک گوسفند را ذبح می‌کردیم و گوشت آن را بین فقرا و ایتام توزیع می کردیم، پس از پایان کار توزیع، حس قشنگی در خود احساس می کردم و با خود می گفتم کاش می توانستم بیشتر از اینها انجام دهم و بالاخره دعایم مستجاب شد و خدای تعالی به من عنایت کرد تا بخشی از دارایی خود را وقف امور عام المنفعه کنم.

به نظرم زمانی می شود گفت کسی کار خیری انجام داده که انگیزه الهی برای انجام آن داشته باشد."

وی آرامش خاطر و نوعی سبکی درونی برای فرد خیر را از برکات واژه نیکوکاری دانست و گفت: "مردم ایران انگیزه معنوی بالایی را در انجام کارهای خیر دارند و حس عجیبی را در خصوص احداث مدرسه و مراکز درمانی پیدا کرده اند که این احساس وصف شدنی نیست" و با خواندن شعری از مولانا به گفت و گو ادامه داد: چون بلبلم در باغ دل، ننگ است اگر جغدی کنم چون گلبنم در گلشنش، حیف اگر خاری کنم.

جمله ای را از بزرگی شنیده بود و این جمله زیبا را با طمأنینه و با تمام وجود بر زبان جاری ساخت: " یکی از راه های پیشرفت انسان کمک به پیشرفت دیگران است" و این طور ادامه می دهد که؛ "معتقدم در دستگاه آموزش و پرورش و نظام تعلیم و تربیت است که پایه و اساس و ساختارها شکل می گیرد و این بخش نیازمند توجه بیشتری است، پس ضروری است که در این حوزه سرمایه گذاری شود."

از وی سوال می کنم مگر شما متولد و ساکن تهران نیستید پس چرا در ساوه کار خیر انجام می‌دهید و او می‌گوید؛ " از وقتی در حوزه صنعتی در شرکتی که به همین منظور در شهر صنعتی کاوه – ساوه راه اندازی کرده ایم مشغول فعالیت هستم، خود را مدیون مردم خوب ساوه می دانم، چرا که تلاش کارگران این شهر در این واحد صنعتی و دیگر مراکز تولیدی و صنعتی شهرستان شایسته تقدیر است، از این رو خواستم به نوعی جبرانی باشد بر زحمات و خدمات کارگران زحمتکش این مجموعه."

وی در مورد تجلیل مردم و مسوولان از خیران نیز عقیده دارد؛ "خیرین مدرسه ساز نیاز به تقدیر و قدردانی ندارند بلکه حمایت های معنوی می تواند آنها را به ادامه کارشان تشویق و ترغیب کند و برایشان دلگرمی باشد."

خودش از بیان این مطلب امتناع کرد، اما؛ خیر نیکوکار عزیزاله امینیان متولد 1321 شهر تهران است و در مدت زمان حضورش در ساوه احداث دو باب مدرسه در شهر صنعتی کاوه – شهرستان ساوه، احداث ساختمان دانشکده پرستاری، تجهیز درمانگاه شبانه روزی کوثر، مشارکت در تجهیز بیمارستان شهید مدرس، مشارکت در احداث مراکز بهداشتی و درمانی و نیز مشارکت در احداث مسجد و حسینیه را در کارنامه نیکوکاری خود بر جای گذاشته است.

تفاوت اساسی عزیزاله امینیان با سایر خیرین در این است که وی از فعالان حوزه صنعت است که از این حوزه به سمت فعالیت مدرسه سازی و نیز حوزه سلامت برای کمک به هم نوعان خود روی آورده است.

زندگی صحنه یک بار هنرمندی ماست، صحنه پیوسته به جاست هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود، خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد.