« به نام خداوند جان و خرد »
قانون، مهم ترین مولفه در نظم بخشی اجتماعی است.
جامعه ی با ثبات که در آن آحاد مردم مستحق زیستی متعالی اند، قانون را نعمتی لا تعدُّ و لا تحُصی بر می شمارد چرا که در پرتو مراعات قانون، حریم حقوقِ اجتماعی نیز، محفوظ می ماند.
تصوّر جامعه ی بی قانون، تصویری تیره از زندگی مردمانی است که هر یک خود را صاحب حق، و مجاز به تعدّی به حقوق دیگران می شمارد و طبعا در چنین جامعه ای آنچه مهجور است، زندگی است.
مع ذلک، نیاز یک جامعه به وضع قانون به عنوان یک میثاق و عهدِ جمعی، نیازی مبرم است که بر عهده ی نخبگان و خواص آن جامعه نهاده می شود؛ نمایندگانی که صلاحیت می یابند تا با وضع قوانین، سعادت جامعه ای را رقم زنند و قانون را به عنوان یک پیشران و رکنِ رکین توسعه تدوین و تصویب نمایند.
مروری بر تاریخ ایجاد مجلس قانون گذاری در ایران و بهره ی ما از نعمت وضع قوانین در قبال بسیاری از کشورهایی که امروز داعیه ی توسعه یافتگی دارند، نشان می دهد که اگر چه از این نعمت بیشتر از بسیاری کشورها برخوردار بوده ایم، اما شاید در تصویب قوانین ضروری و مفید و همچنین تنقیح انبوهی از قوانین موازی و یا متضاد، دچار اشکالاتی شده ایم و در نتیجه، از ظرفیت قانون و شاکله ی مجلس به عنوان یک پیشران مهم توسعه، آنگونه که باید، بهره نبرده ایم.
به نظر، نگاهی علمی به این مهم که در سه دوره ای اخیر مجلس پر رنگ تر شده است در دوره آتی به اوج خواهد رسید که ان شاء الله با انتخاب نمایندگانی خبره و برخوردار از صلاحیت های علمی به ویژه در عرصه حقوق اساسی، شاهد تقویت وضع قوانینِ با کیفیت و منطبق بر اولویت های جامعه و نیازهای اصلی مردم باشیم.
این جانب، با ادای احترام به همه ی نمایندگان مجلس- از اولین دوره تاکنون- به ویژه نمایندگان مردم فهیم ساوه و زرندیه که هریک منشاء اثر و خدمت بوده اند، تشکیل مجلسی پویا، قوی و موثرتر در سرنوشت مردم که به اتمّ کلمه، در راس امور باشد را در آتیه ی ایران اسلامی مسالت می کنم.
زهره منوچهری
مشاور کمیسیون تلفیق و فراکسیون محیط زیست مجلس شورای اسلامی
