نوروز در فرهنگ و سنت ایرانی همواره با آئین ها و رسوم خاص همراه است و هر نقطه از کشور، با گستردگی اقوام مختلف، فرهنگی ویژه خود را دارد که ساوجی ها نیز در آستانه نوروز با فرهنگ و آئین های سنتی به استقبال بهار می روند.
ساوجی همانند دیگر شهروندان ایرانی پیش از سال نو با خانه تکانی آماده استقبال از بهار می شوند و در پنج شنبه آخر سال نیز با پخش نذری و خیرات در مزار عزیزان و آستان های مبارک امامزادگان، خود را برای حلول سال نو آماده می کنند.
مردمان ساوه در روزهای پایانی سال با پخت نوعی شیرینی سنتی به نام نان قندی و تهیه باسلوق که به طور معمول از شیره انگور و گردو و پسته تشکیل شده برای پذیرایی از میهمانان در سال نو آماده می شوند.
ساوجی ها در زمان تحویل سال نو با پوشاک و لباس های نو با نوا و اهنگ تحول طبیعت همراه می شوند و بر اساس عقاید این خطه، پوشیدن لباس نو نمادی از وسعت رزق و روزی و افزایش روزی حلال است.
طبخ زرشک پلو با مرغ و یا سبزی پلو با ماهی نیز از دیگر رسوم ساوجی ها در شب تحویل سال است که با حضور اعضای خانواده در منزل بزرگ فامیل همراه است.
پختن رشته پلو نیز از دیگر غذاهای مرسوم در شب تحویل سال نزد ساوجی ها است.
جمع کثیری از مردم ساوه رسم بر ان دارند که در زمان تحویل سال نو، نخست به زیارت امامزادگان مشهور این شهر یعنی امامزاده اسحاق و امامزاده سید علی اصغر می روند و بعد از نیایش و راز و نیاز و پخش نذورات، مشغول دید و بازدید های ایام نوروز می شوند.
از دیگر آداب و رسوم نوروز در شهرستان ساوه آئین نوعید است که در این روز خویشاوندان و دوستان برای ادای احترام به خانه صاحبان عزا می روند و برای تازه در گذشته فاتحه می خوانندو از آنان می خواهند تا لباس عزا از تن به در کند.
در شهر ساوه در شب قبل از تحویل سال، آئین ویژه ای توسط زنان انجام می شود که در آن زنانی که نذر دارند، نیت کرده و اسم خود را روی کاغد می نویسند و کاغذ را داخل بستو( کوزه سفالی) می اندازند، گاهی به جای نوشتن اسم، یک سکه، انگشتر و یا چیز دیگری را برای نشان داخل ظرف می اندازند، صبح روز بعد یکی از زنان مورد اعتماد در حالی که دعا می خواند هر یک از نشانه ها را بیرون آورده و بدین صورت هرکس به نیتش می رسد.
در آئین های کهن روستای آقچه قلعه ساوه در شب سال نو، آئین شال سالاماق بوده که در این شب جوان روستا به گروه های سه تا پنج نفری تقسیم و هر یک از گروه ها محدوده ای از منازل روستا را برای خود مشخص می کردند و گروه ها به پشت بام خانه ها رفته و طناب یا چارقدی که همراه داشته اند را به داخل ایوان خانه فرستاده و صاحبخانه که از این آئین مطلع است و متوجه حضور آنها می شود، تخم مرغ، جوراب، پول و یا هر چیز دیگری را که از قبل آماده کرده بوده، داخل چارقد آنها می گذاشته است.
همچنین بر اساس باور پیشینیان در برخی از نقاط روستایی ساوه بر روی بام خانه ای که در آن سال یکی از افراد خانواده اش فوت کرد، آتش برمی افروختند.
در دوره های پیشین در روستاهای ساوه در شب علفه( روز پایانی سال) بچه ها پشت در خانه های روستائیان می آمدند و از هر منزل تخم مرغ پخته و شیرینی هدیه می گرفتند.
به هنگام تحویل سال همه افراد خانواده در منزل بزرگ فامیل یعنی پدر یا پدر بزرگ جمع می شوند و کنار سفره رنگارنگ هفت سین قرآن و اشعار حافظ می خوانند.
در سفره های هفت سین ساوجی ها انواع خوردنی ها و شیرینی ها همچون نان، سیر، سنجد، شیرینی، تخمه، نقل، کشمش، نخود چی ، تخم مرغ رنگ شده، انواع میوه ها، آینه و قرآن وجود دارد و در برخی از نقاط در کنار این سفره چراغ نفتی به نشان برکت و نور روشن می کنند و بعد از تحویل سال کوچک ترها به بازدید بزرگترها می روند در ایام نوروز در روستاهای ساوه مرسوم است که بزرگترها تخم مرغ و جوراب و یا پول به عنوان عیدی هدیه می دهند.
