چندی قبل جلسه پرچالش و مفیدی با حضور نماینده مردم ساوه و زرندیه و اهالی خرقان به منظور بررسی مشکلات و مسائل این بخش برگزار شد.
هر چند موضوع اصلی جلسه قربانی شدن اهالی خرقان در تصادفات تقاطع بوئین زهرا – خرقان بود اما، سایر مشکلات اهالی اعم از مسائل عمرانی، اقتصادی، فرهنگی و امنیتی نیز مغفول نماند.
نگارنده بر این اعتقاد است که حتما می‌بایست مشکل معبر روگذر یا زیرگذر این تقاطع خطرناک در اسرع وقت برطرف شود. بیش از سه سال از راه‌اندازی کارگاه برای ساخت معبر می‌گذرد اما دریغ از یک سانت پیشروی پروژه!
البته خوشبختانه چند روز بعد تأثیر این جلسه مهم در اقدام نسبی برای ایجاد روشنایی در این معبر و سایر تمهیدات برای ساخت، خود را نشان داد.
در اینجا با دعوت به واقع‌بینی و واقع‌نگری، ذکر چند نکته لازم است: آمار مرگ و میر در کشور ما رقم بالایی را به خود اختصاص داده است. رتبه اول مرگ و میر مربوط به بیماری‌های قلبی عروقی است. کافی است به آمارهای مصرف بالای گوشت، نمک، شکر، نوشابه، سیگار و ... توسط مردم توجه کنیم. آیا در این زمینه دولت مقصر است؟!
البته دولت باید زمینه روشنگری و آگاهی‌بخشی در زمینه تغییر در سبک زندگی را ایجاد کند، اما مقصر اصلی دولت نیست. در زمینه جراحی بینی و سزارین نیز رتبه‌های اول دنیا را به خود اختصاص داده‌ایم، دولت چقدر در این زمینه‌ها مقصر است؟!
رتبه دوم مرگ و میر در کشور را تصادفات رانندگی به خود اختصاص داده است. هر چند که ممکن است برخی خودروهای ما استاندارد یورو چهار اروپا نباشند اما، آیا با استاندارد یورو دو نیز اروپائیان سالها قبل با این حجم انبوه دچار مرگ و میر در تصادفات رانندگی می‌شدند.
نگاهی به آمارها و نقش عامل انسانی در آنها بیندازید:
سرعت بیش از حد مجاز، نبستن کمربند ایمنی، رعایت نکردن فاصله ایمن، خواب‌آلودگی، انحراف به چپ، صحبت با تلفن همراه، نداشتن کلاه ایمنی برای موتورسوارها و ... .
البته می‌دانیم هر جا عامل قانون و جریمه در میان بوده ما ناچار از رعایت قوانین بوده‌ایم، کما اینکه بستن کمربند ایمنی، دست کم در جاهایی که می‌دانیم پلیس حضور دارد کم کم نهادینه شده است.
درخصوص عامل سوم مرگ و میرها یعنی سرطان نیز با توجه به اهمیت اصل «پیشگیری مهمتر از درمان است» باز هم نقش آگاهی مردم و پرهیز از آنچه زیان‌اور است و درمان بموقع کارگشاست.
به گزارش ایسنا، نکته دیگری که در جلسه یاد شده به آن اشاره شد، فقدان زیرسازی مناسب در جاده خرقان بود که به تخریب جاده انجامیده است. این جاده قطعا اشکالاتی داشته است اما، بحث حفظ و نگهداری تماما به دولت و ادارات مربوطه مربوط نمی‌شود.
جاده‌ها دارای طول عمر مشخصی برای مرمت و روکش هستند اما، اگر کاربران و اهالی که در آنها رفت و آمد می‌کنند برخی نکات ایجابی و سلبی را رعایت کنند قطعا بر عمر این راه‌ها اضافه خواهد شد.
معادن زیادی در خرقان از روستای ویدر تا گرگ‌باغی وجود دارند و سال‌هاست که تریلی‌ها و کامیون‌های زیادی در این مسیر تردد می‌کنند و بار بیش از حد مجاز این وسایل به تخریب بیشتر جاده‌هایی که به قول اهالی زیرسازی مناسب ندارند می انجامد.
متأسفانه در کشور ما ضعف فرهنگی در زمینه کاربری وسایل نقلیه وجود دارد.
خودروی نیسانی که حداکثر باید دو تن بار حمل کند تا پنج تن بار زده می‌شود. کامیون بنز 10 تن گاه تا دو برابر آن !! مینی‌بوس که ظرفیت 19 نفری دارد تا 30 نفر و علیهذا ... .
آیا مخترع این لوازم با علم به قوانین فیزیک، مکانیک و ریاضی و بسته به وضعیت فنرها، ترمزها، اتاق و ... آنها را با یک ظرفیت محدود و مشخص طراحی نکرده‌اند که حالا ما به سادگی تمامی آن معادلات را به هم ریخته و جان خود و دیگران را به خطر می‌اندازیم!
با نگاهی به مسیر چهارراه بوئین‌زهرا تا خرقان، مازاد بار سنگ‌های معدن را در کنار جاده می‌بینیم که گاهی به وضعیت بسیار خطرناکی تخلیه شده‌اند و اگر خودرویی به هر علت منحرف شود بلافاصله در یک متری شانه خاکی با آنها برخورد خواهد کرد. علت وجود این تپه‌های سنگی این است که رانندگان هشدارهای رانندگان جلویی مبنی بر جریمه به خاطر بار بیش از حد مجاز را دریافت کرده و بلافاصله اقدام به خالی کردن بار در کنار جاده کرده‌اند.
آیا اگر پلیسی و جریمه‌ای در کار نباشد نباید به فکر سلامتی خود و دیگران باشیم؟!
کامیون یا تریلی که بیش از حد مجاز باز می‌زند هم با قوانین فیزیک و مکانیک در می‌افتد و هم به شهادت عقل سلیم باعث تخریب رویه آسفالت می‌شود. این یک حساب دو دو تا چهارتاست.
عامل انسانی و بخصوص نقش مهم مردم در افزایش معضلات اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و ... بر ما نمایان است.
آیا زمان آن فرا نرسیده که سبک زندگی ما عوض شود؟! همه چیز به دولت و قوه مجریه ختم نمی‌شود؛ هرچند دولت و رسانه‌های ارتباط جمعی نقش مهمی در تقویت فرهنگ عمومی و تغییر سبک زندگی مردم دارند.
از نقش مهم مردم، هرگز نباید غفلت کرد، باید به مردم باید احترام گذاشت و آنها را در سرنوشت خود دخیل کرد. دولتمردان و کارگزاران باید حلقه مفقوده مشارکت مردمی را شناسایی و پرده‌برداری کنند.
آیا اگر نقش خیرین مدرسه‌ساز، بیمارستان‌ساز، مسجدساز؛ درمانگاه‌ساز و ...طی این سالها نبود دولت به تنهایی می‌توانست خلاء‌های موجود در این بخش‌ها را پر کند؟
در همه جای دنیا مشارکت مردم بهترین راه برای رسیدن به توسعه‌ی پایدار است از این نقش غافل نشویم.
علی فرقانی - ایسنا منطقه مرکزی
