سروده به اوصاف ساوه "کمال"
بهاران که سر زد گل از زیر خاک
دل دانه گردد ز رویش دو چاک
دل از غصه و کینه و غم بشوی
به آیین زرتشت و میترایِ پاک
بابا کمال ساوجی،،،،،،،،،،،،
: با صوت خوش گوید هزار ، ای عاشقان امد بهار/
برخیز و پر کن جام می، دیگر نماند ما را قرار/
گردیده نو این روز ما، آمد ز ره نوروز ما /
بالا تویی پایین تویی ،هم جبری و هم اختیار
بابا کمال ساوجی،،،،،،،
: : ای فروزنده افاق و جهان در شب و روز/
روشنی بخش دلم باش چونان شید تموز/
ز سر قدرت تو گشته کنون فصل بهار/
حال ما به بنما در همه حال و نوروز/
بابا کمال ساوجی
من عاشق ساوه، ساوه هم عاشق من
دل داده دو دلداده چونان گل به چمن
گر نیک نظر کنی تو از صنعت و علم
باشد چو عروسی بهر این مام وطن
بابا کمال ساوجی
/عشق من شهر من /
سرودم که ماند ز من ماندگار
به ساوه کهن شهر و مهد انار
به نثر و به نظم زنده کردم ز او
زبانی که بود از قدیم یادگار
بابا کمال ساوجی
ساوه شهر ادب و قدمت و آیین دارد
جایگاه هنر و لهجه ا ی شیرین دارد
مهد بالندگی و سنت او هست فزون
خاک او نکهت عشق و گل و نسرین دارد
بابا کمال ساوجی
الهی چرقده تو ببوره باد
ببوردی خاطر من را تو از یاد
بیبیدم دیم زیبات و بگوفتم
که اخر میشوم من مث د فرهاد
بابا کمال ساوجی
لیو بنُ امد و ور من نیگا کرد
بدستی چرقده مویاشو وا کرد
نیگام بیفتاد ور اون مویه حنایش
دلم ور تاپ و توپ بیفتاد صدا کرد
بابا کمال ساوجی
الهی دشمنات پرت و پلا شن
ز تیر غیب حق از هم دوتا شن
یه ووشی موژهات و وا کنم از هم
که تا چون چوب جیودون روبرا شن
بابا کمال ساوجی
سر بوزار بروفتم زار و خسته
بیبیدم دلبرم اونجو نشسته
هوار کردم ولی او مل من نشت
لیواش واشد ز هم چون چاک پسته
بابا کمال ساوجی
بخردم سوزمه ای از رو تغارش
برارشو بیبین اینگار خووارش
میخای قالی بیبینی خوب ببافتن
بکش دستی گل و گوش و کنارش
بابا کمال ساوجی
الاخن والاخن گشتم ز دستت
شدم ویلونه اون چشمای مستت
لو مرغیی هانیشم تا بیایی
سیو او پر کنم هادم وا دستت
بابا کمال ساوجی
ساوه شهریست کز آن بوی خدا می آید/
بوی مردانگی و عشق و صفا می آید/
بابا کمال ساوجی
قدمت ساوه ما بوده فزون از سه هزار/
دین زرتشت و اهورا و ز اسلام کبار/
گر قدم رنجه نمایی به سر خطهُ زر/
خوش بود فصل ربیع ساوه و آوای هزار/
بابا کمال ساوجی
