یادش بخیر
خاطرات خاطرات رفت آمد ازجوشقان به ساوه - تهران
مربوط به سال 1358 محمدرستمی
نوه ی مرحوم ذبیح الله رستمی و مرحوم محمدرفیع شفیعی معروف به اوستا رفیع
خاطرات دست نوشته :محمدرستمی
ستارگان درخشان جوشقان ساوه
به نام خدا
یادم میاد وقتی میخواستیم به روستای جوشقان یا آقداش برویم.
به محض اینکه پدرم می‌گفت فردا با راننده خدا بیامرز حاج علیرضا ولدخانی که جیحون زندگی میکرد مینی بوس آبی آسمانی داشت
یا آقا فتح الله یا آقا یونس و یا راننده سامان و آقای حمزه سعادتی هماهنگی کرده . تا صبح از خوشحالی نمیدونستیم چیکار کنیم . اون دوران بهترین کفش ما کتونی میخی بود که زیرش میخهای پلاستیکی داشت. پامون میکردیم و شب با کتونی میخوابیدیم. دم صبح حدود ساعت 5 صبح ماشین می اومد . پدرم ما را خواب آلود خواب آلود سوار ماشین میکرد. اغلب چندگونی نون خشک هم بالای مینی بوس می گذاشت که در طول سال جمع شده بود. من از صندلی آخر مینی بوس بنز خوشم می اومد . چون صندلی های عقب نسبت به سایر صندلی ها بالاتر بود و مسلط به پنجره بودم. اون وقتها روستا جمعیت زیادی داشت . بعد از چند دقیقه مسافران دیگه هم سوار میشدن جا کم می اومد . پدرم منو توی بغلش نگه میداشت. وسط ماشین هم صندلی برزنتی بود. مینی بوس خیلی سنگین میشد. اون روزها اتوبان تهران ساوه و ساوه همدان نبود. از نوبران تا جوشقان و آقداش هم این جاده که آسفالت درستی هم نداره وجود نداشت. بلاخره با هزار بدبختی پلیس راه رباط کریم راننده دفترچه رو مهر می کرد و راه می افتادیم. توی راه بعضی ها رو ماشین میگرفت وحالشون بد میشد. بعد از رودخانه ی شور یا آجی چایی , ماشین خرامان خرامان میتاخت. در مسیر میدان آزادی ساوه سپس پلیس راه دوباره دفترچه مهر میشد. یادم میاد غرق آباد گازوئیل میزدیم. دوتا پمپ عقربه ای داشت الان هم جاش هست و بلااستفاده شده. با هزار صلوات برای مسافران و ....و سلامتی آقای راننده سرانجام نوواران (یعنی دشت و دره که اشتباها نوبران میگویند.)و سپس به سخت ترین قسمت جاده یعنی میمه چایی میرسیدیم. مسافران بزرگ سال برای سبک شدن ماشین پیاده میشدن و با صلوات صلوات ماشین جاده ی خاکی رو پایین میرفت تا به پل بتونی برسه. این پل و یک ساختمان بعد از پل یادگار مرحوم علی اوسط بود که برای آخرت خود ساخته بود . خدا رحمت کنه. من و بابام ایشان رو ندیده بودیم. الان هم با گذشت سالیان سال که کسی از آن جاده نمیرود و فراموش شده, وقتی از جاده جدید آسفالت شده از میمه عبور میکنم آن مرحوم را یاد میکنم و به فرزندانم داستان آن بزرگوار را تعریف میکنم. خدا بیامرزش. خلاصه ماشین از روی پل مجددا با صلوات صلوات و سنگ گذاشتن زیر چرخ ماشین برای اینکه پس نزند و به دره سقوط نکند بالا میرفتیم. وقتی اون بالا میرسیدیم. بزرگترها هم سوار میشدن. ماشین یک نفس عمیق میکشید و سرپایینی را چنان سرعت میگرفت و خاک راه می انداخت. که از ترس نفس کشیدن یادمون میرفت. سمت دمیریچی (دمورچی) و کوشکان (جوشقان) سپس به روستا میرسیدیم. راننده ها اغلب بوق های مخصوصی داشتن که قبل از ورود به روستا آن را می نواختن. تمام پیر زنها و پیرمردها دور ماشین جمع می شدن. یکی میهمانهاش رو تحویل میگرفت . یکی سراغ اقوام و یا دنبال نامه از آشناهایشان در تهران بودند. خیلی وقتها در مسیر زایمان هم داشتیم . وقتی تعطیلات تمام میشد. باز این داستان ادامه داشت. بجای نون خشک . نون روستایی, دبه های ماست و شیره و میوه و بادام و گردو و باسلوق و .... و گوسفند یا بز زنده صندوق عقب مینی بوس که دوتا درب داشت جاسازی میشد. الان طی دو ساعت و نیم همشهریها با خودروی خود این مسیر را طی میکنند. در آن دوران نزدیک جوشقان و دمیرچی ماشین داخل گل و زمستانها در برف گیر میکرد.
خاطرات مربوط به سال 1358 محمدرستمی نوه ی مرحوم ذبیح الله رستمی و مرحوم محمدرفیع شفیعی معروف به اوستا رفیع
https://telegram.me/setareganjoshghan
شهروندان روستای جوشقان شهرستان ساوه
شهروندان روستای جوشقان شهرستان ساوه
به جوشقان ساوه خوش آمدید
جوشقان دوست داشتنی من یکی از زیباترین روستاهای شهرستان ساوه می باشد.
جوشقان تاریخ کهن ودیرینه دارد ،درتاریخ سه دوره داشته است
دوره اول: جوشقان علیا وسفلی که تاریخ چند هزار ساله دارد .
دوره دوم: این دوره جوشقان در ماه جمادی الاول سال ۱۱۶۲ هجری قمری آغاز می شود.درآن تاریخ فردی به نام قلیچ خان روستای جوشقان علیا وسفلی را با تمام مزارع و باغات وچشمه سارها و جبال و دامنه و قنوات و رودخانه و جنگل و مشاعات وغیره را به مبلغ شصت وهشت تومان تبریزی ازمحمدشریف بک فرزند رضا قلی بک اسلاکی شاملو شاهسون خریداری نمود.
دوره سوم جوشقان: با ستارگان درخشان شهدای گرانقدرش که در کنار یکدیگر از میهن اسلامی دفاع و زندگی عزت بخش برای ما به هدیه آوردند.
http://setaregan.joshghan.ir/
تهیه کننده : محمدشرافت
