داستان بزرک مرد و خیر ساوجی
* میرزا داود بلورچی*

فرزند نایب علی محمد به سال 1246 شمسی در شهر ساوه به دنیا آمد .وی مردی شجاع ، انساندوست،کاسبی آشنا به کسب حلال وصاحب اشتغال در خرید و فروش بلورجات بوده كه در بازار ساوه مغازه خرازی داشت و از این رو به نام " بلورچی " معروف شده بوده،ميرزا داود از پهلوانان این شهر نيز بوده با قامتی رشيد و سيمایی مردانه که سرگذشتش انسان را به یاد جوانمردی های یعقوب لیث صفاری می اندازد . کهنسالان ساوه از جوانمردی ها و فداکاری های او داستانها نقل می کنند که سینه به سینه به نسل حاضر رسیده است. دراينجا شمه ای از شرح حال و رشادتهای اين بزگمرد و خیّر ساوجی را ازقول پيران و كهنسالان ساوه برايتان بازگو ميكنم ،تا سرمشق والگویی برای جوانان امروزاین دیار باشد.
میرزا داود درجوانی به بيماری سختی مبتلا ميگردد و در بستر بیماری با خدای خود عهد می کند که به محض بهبودی سرمایه و دارايی خويش را وقف مردم نمايد. هنگامی که بهبودی یافت به تعهدش عمل نمود. بهبودی وی در آن سالها مصادف شد با سال قحطی و شیوع بیماری وبا (مصادف با ماه محرم و صفر سال1331 هجری قمری) قبل ازجنگ جهانی اول در دوره قاجاراتفاق افتاد.مردم شهر ساوه از شدت گرسنگی حتی سگ و گربه را می خوردند و بسیاری به بیابانها رفته و گیاه می خوردند و گروه گروه در کوچه ها و معابر و در منازل خود از بیماری وبا و گرسنگی تلف می شدند هیچکس به فکر مردم و به فکر جنازه ها و خاکسپاری اجساد آنان نبود سگهای گرسنه جنازه ها را می خوردند. اوضاع فلاکت باری پیش آمده بود در این میان تنها میرزا داود بلورچی بود كه سوار بر اسب و تفنگ بر دوش با عده ای كارگر به جمع آوری جنازه ها و کشتن سگان ولگرد می پرداخت.چون فرصتی برای شستشو و کفن جنازه ها نبود، فتوا از عالم محل(آ شيخ عليرضا مددی) گرفته شد که بی غسل و کفن جنازه ها را به خاک بسپارند .
ايشان روزی با کارگرانی که برای حمل و دفن جنازه های افتاده در گوشه و کنار شهر اجیر نموده بود جهت یافتن اجساد به حمام مرحوم حاج غفار( جنب تکیه حسین خانه) می رسند. ایشان به کارگران می گوید به داخل حمام رفته و جستجو کنید مبادا جسدی درآنجا باقی مانده باشد و ما از آن اطلاعی نداشته باشیم کارگران به درون حمام رفته و بازگشته ميگويند : در حمام جسد مردی است که در اثر وبا از بین رفته و جسدش باد کرده و ما از بيرون آوردن آن ناتوانیم . میرزا داود خودش به درون حمام حاج غفار رفته و جسد را به همان صورتی که گفته بودند مشاهده کرد خواست تا او را برداشته و ازحمام خارج نماید که ناگهان جسد كاملا متلاشی شده و محتویات بدن ميت به روی لباسها و دست و پای ميرزا داود می ریزد درهمان هنگام میرزا داود سر به سوی آسمان بلند نموده و ميگويد: خدايا اين يكی را در روز قيامت از من به ياد داشته باش. ميرزا داود هرطور كه بوده و به سختی جسد آن شخص را به خارج از حمام انتقال داده و سپس به قبرستان برده و دفن می نماید
گرسنگی و بیماری خانمان سوز وبا این دوعامل خطرناک و مهلک با هم متحد شده بودند که نسل مردم ساوه را براندازند. منظره چندش آور دیگر این که کارگرانی که با میرزاداود به جمع آوری جنازه های وبا زده و گرسنگی کشیده مشغول بودند در اثر تماس با جنازه ها به سرعت مبتلا به وبا می شدند و از بين ميرفتند. ميرزا داود در راستای انتقال و دفن اجساد درجوار مرقد مطهر امامزاده سيد اسحاق ساوه حضور و نظارت مستقيم و مستمرداشته و درعين حال خودشان از آن مرض بسيار مهلک مصون و محفوظ ماندند، اين نكته ای قابل تامل است و به نظر می آيد اين مصونيت درلوای نيت خالص آن جناب كه برای رضای خداوند عالم كه از بندگانش دستگيری نموده رخ داده است.
میرزا داود در آن دوران وانفسا با سرمایه خود چند نانوایی در ساوه دایر کرده بود و به مردم فقیر و بی بضاعت نان رایگان می داد. این سال را مردم سال قحط و وبا نامیدند و برای مردم ساوه نقطه عطف تاریخ است.
یکبارهم در همان دوران جوانی میرزا داود در ساوه گرگ هاری پیدا می شود كه آسایش و آرامش را از مردم سلب ميكند و عده ای را با گاز گرفتن به بیماری خطرناک هاری دچار می کند و چون آن زمان مردم مرض هاری را نمی شناختند آن گرگ را گرگ دیوانه می گفتند. سرانجام مشکل این گرگ دیوانه نیز به دست میرزا داود حل شد، میرزا داود در همه جای شهر به جستجوی آن گرگ می پردازد و سرانجام به صورت اتفاقی گرگ هار را در کوچه ای (حوالی محله حاج سالار) می یابد و با دست خالی به گرگ حمله می کند و با شجاعتی ذاتی که در وی بوده آن حیوان وحشی وخطرناک را از بین می برد . آن سال را هم مردم ساوه (سال گرگ دیوانه) نامیدند.

شهر من ساوه 💯
https://telegram.me/joinchat/AAAAAEL7akCOHx8g_TRfmQ