رضا ایاز در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: واگذاری سه اثر تاریخی شامل کاروانسرای شهر تاریخی آوه از توابع ساوه و کاروانسرای روستای ورده و حمام تاریخی شهر مامونیه از توابع شهرستان زرندیه به منظور بهره برداری در صنعت گردشگری به بخش خصوصی واگذار شد.

وی به بازدید مدیر عامل صندوق احیاء و بهره برداری از بناهای تاریخی کشور از برخی بناهای تاریخی استان مرکزی اشاره کرد و افزود: تفاهم نامه چهار جانبه‌ای که بین صندوق بهره‌برداری وزارت میراث فرهنگی، بنیاد مسکن، سازمان دهیاری‌ها و شهرداری‌ها و  معاونت روستایی ریاست جمهوری در بحث واگذاری بناهای تاریخی با کاربری‌های جدید انجام شده است، در زمینه حمایت از طرح مرمت، احیا و بهره‌برداری از بناهای تاریخی واقع در مناطق روستایی و تغییر کاربری بناهای تاریخی روستایی در راستای سیاست‌های توسعه اقتصادی و اشتغال‌زایی روستایی به‌منظور بهره‌برداری بهینه از ظرفیت‌های محلی، ایجاد هم‌افزایی و تعامل بین دستگاه‌های مربوطه و تعریف کاربری جدید برای بناهای تاریخی است.

وی احیای روستاها با استفاده از بستر بناهای تاریخی را هدف مهم واگذاری به بخش خصوصی دانست و افزود: تسهیل در احیا بناهای تاریخی به منظور توسعه صنعت گردشگری مهمترین هدف انعقاد این تفاهم نامه است که علامه بر کاربری گردشگری موجب حفظ بناهای تاریخی و کمک به اقتصاد روستاها خواهد شد.

گفتنی است، کاروانسرای شاه عباسی ورده در کیلومتر۳۷ جاده ساوه به بویین زهرا و در یک کیلومتری شمال شرق روستای ورده از توابع بخش مرکزی شهرستان زرندیه و از آثار دوره صفوی است که در کنار جاده سنگفرش شده قروین به اصفهان قرار داشته است و ا ین بنا به شماره ۱۱۸۸ در مورخ ۱۳۵۴/۷/۱۴ در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است.

کاروانسرای آوه نیز در ۳۰ کیلومتری جنوب شرق شهر ساوه و در روستای آوه واقع شده که به عنوان یکی از آثار ارزشمند دوره صفویه در ۲۵ اسفند ۱۳۷۹ با شماره ۳۴۸۹ به ‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

حمام تاریخی مامونیه با وسعت ۸۶۹ متر مربع در مرکز و بافت تاریخی شهر مامونیه و در ضلع شمالی بقعه سید منصور واقع شده است. این بنا متعلق به دوره قاجاریه بوده و از دو بخش شرقی (حمام زنانه) و بخش غربی(حمام مردانه) تشکیل شده است و همانند اغلب حمام‌های عمومی و قدیمی ایران شامل فضاهایی چون سربینه، گرمخانه، خزینه و بخش‌های خدماتی است. سربینه حمام در هر دو بخش زنانه و مردانه دارای  چهار رختکن بوده و فرم‌معماری بنا به صورت طاق و تویزه و گنبد و با مصالح آجر، گل و گچ اجرا شده است و فضای داخلی بنا فاقد هرگونه تزیینات است. ‌این بنا به شماره ۲۳۰۸ در آبانماه ۷۸  در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است.