گوشم را که به دهانش نزدیک کردم به زحمت می شد فهمید چه می گوید اما؛ ... آری اما می شد فهمید او فقط یک جمله را تکرار می کرد... اگر مرا از خانه ام ببرید می میرم ... .
به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)- منطقه مرکزی، هیچ یک از اعضایش تکان نمی خورد لاغر و تکیده پوست و استخوان شده است؛ تاق باز روی تخت خوابیده دهانش بازمانده هیچ حرکتی ندارد باید نزدیک او بشوی تا بفهمی زنده است و آرام نفس می کشد.
مادر هشتاد و پنج ساله ای که بچه های یتیمش را با زحمت بزرگ کرده و حالا روی تخت افتاده و نفس های به شماره افتاده اش به زحمت می آید و می رود؛ شاید به خاطرات گذشته اش فکر می کند. وشهایش را تیز می کند تا ببیند آیا صدای فرزندانش را می شوند یا نه اما دخترش که مدتهای مدیدی است پرستاری او را بر عهده دارد به تمام فرزندان او یکی یکی التماس کرده است تا شاید بتوانند خواهر و برادر را راضی کند به ملاقات مادر بیایند.
مادری که هیچ نمی خواهد، هیچ، فقط دوست دارد آنها را در کنار خود حس کند نه چشمی برایش مانده نه زبانی فقط کمی صداها را می شنود چند سالی هست که دلش برای صدای دیگر فرزندان تنگ شده است دخترش تلفن را بر می دارد سلام می کند اسم خواهرش را به زبان می آورد مادر می شنود دختر می گوید خواهر جان خوبی خوشی بعد از چاق و سلامتی می گوید خواهر جان شما که چند ماه پیش قول دادی سری به مادر بزنی دلش برایت تنگ شده ...
قطره های اشک که از کنار چشم پیرزن جاری می شود نشان می دهد که خوب می شنود دخترش چه می گوید بیچاره پیرزن قند در دلش آب می شود او از حالا منتظر شنیدن صدای دختر بزرگش می شود اما دختر بزرگ از آن طرف خط می گوید ببر آن چند پاره استخوان را بین زباله ها بینداز خودت و دیگران را راحت کن.
دختر بی اختیار اشکهایش جاری می شود و تا می خواهد حرف بزند صدای بوق اشغال می شنود این بار اول نیست که از این حرفها می شنود اشکهایش که تمام می شود دست مادر را در دست می گیرد مادر به نشانه تشکر دست او را می فشارد و دختر در گوش مادر می گوید به زودی خواهر بزرگم به دیدنت خواهد آمد او مسافرت است به محض برگشت خواهد آمد.
دوباره گوشی را بر می دارد و شماره خواهر دیگر را می گیرد سلام می کند و خواهر دیگر از آن طرف خط می گوید بالاخره پیرزنه مرد خوب برید یه جا چالش کنید هرشب شام بود به ما هم خبر بدهید!
خواهر کوچک به زحمت می گوید خواهر جان این چه حرفی است خدا نکند زبانت را گاز بگیر و او باز از آن سوی خط می گوید بابا این دیگر کیست عزرائیل را از رو برده حالا بگو ببینیم کاری داشتی ؟
... خواهر جان از عید پیش رفتی دیگر نیامدی توانستی سری به مادر بزن ...
او باز می گوید نمی دانم تو، توی آن خانه چه خاک کرده ای که دست بردار نیستی قبر دانه ای صد هزاز تومان بود نگذاشتی بمیرد الان که ده میلیون شده باز هم تو نمی گذاری او بمیرد از حالا گفته باشم من در هزینه کفن و دفن او یک ریال هم نخواهم داد.
... و اشکهای دختر جاری می شود و گوشی را می گذارد.
زنگ در به صدا در می آید یک مرتبه رنگ پیرزن عوض می شود دختر دائم در گوش او می گوید مادر جان چیزی نیست ناراحت نباش در را که باز می کند دو مامور با تنها پسر پیرزن پشت در هستند زنگ دختر می پرد.
مامور می گوید خانم آمنه ... شما هستید دختر می گوید نه این اسم مادر من است مامور می گوید بگویید بیاید دم در احضاریه از دادگاه برایشان آورده ایم.
دختر زبانش بند می آید و به زحمت می گوید مادرم روی تخت افتاده نمی تواند بیاید. مامور می گوید بگویید چادرش را سر بکند ما می آئیم داخل، دختر دست پاچه خود را می رساند پارچه ای را روی بدن مادر می کشد و پارچه ای را روی سرش، مامور اجازه می گیرد و وارد می شود به محض دیدن پیرزن با آن وضعیت جا می خورد نگاهی به دختر می کند نگاه تندی هم به تنها پسر پیرزن می کند دختر می گوید آقای مامور ببخشید مادر جرمی مرتکب شده؟
مامور که سرش زیر است نگاه تندی به پسر می کند و می گوید این شاه پسر از این خانم شکایت کرده که خانه را تصرف کرده و خالی نمی کند و باید به دادگاه بیاید.
دختر که ناخودآگاه اشکش جاری می شود می گوید: آقای پلیس مادرم مدتهاست از جایش تکان نخورده مگر می شود بیاید دادگاه این آقا خجالت نکشیده از این مادر شکایت کرده ناگهان تنها پسر که تا آن لحظه ساکت است فریادی بر سر خواهر می کشد که مسبب تمام بدبختی های من تو هستی تو ترک خانه و فرزندان خردسالت را کرده ای تا بتوانی خانه مرا صاحب شوی اگر تو نبودی این جنازه الان مرده بود.
... مامور به طرف پسر می رود و می گوید: خجالت نمی کشی درباره مادرت این گونه صحبت می کنی حیا نمی کنی مادرت را از خانه بیرون می کنی.
پسر می گوید: جناب سروان اینها باید این خانه را خالی کنند می خواهم اینجا یک پاساژ بسازم این زمین بهترین زمین تجاری شهر است می خواهم ازدواج کنم اینها نمی گذارند ...
فردا قاضی دادگاه که عکس های مادر را می بیند به دختر می گیود: من شرمنده شما هستم اما سند به نام برادرتان است و اگر چه مادرتان نوشته این خانه را به نام تنها پسرم می کنم تا در زمان پیری مرا نگه دارد اما قانون صاحب سند را می شناسد.
حالا دختر شبها و روزهای زیادی است که فقط گریه می کند و می گوید اگر مادرم از این خانه بیرون برود می میرد ... و اگر بمیرد من می میرم ...
حالا چند روز است که با خود کلنجار می روم و زمزمه می کنم, بهشت زیر پای مادران است و پای مادران لرزان بر زمین!
*مادر بیمار و دختر نگران این قصه همچنان از بیم آوارگی مادر لرزانند. ایسنا در راستای حفظ شأن و شخصیت آنان و جلوگیری از ایجاد مشکلات احتمالی برای آنان از درج نام واقعی آنها در این یادداشت خودداری کرده است.
