"ابوالفضل قاضی اسدی" شاعر و ادیب پرآوازه ساوه ای و یکی از مشاهیر و مفاخر ادبی این شهر به دلیل کهولت سن دارفانی را وداع گفت.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)- منطقه مرکزی، پیکر مطهر این ادیب ساوه‌ای مقارن ظهر امروز بر روی دستان اهالی علم و ادب و شعرا و مردم قدرشناس ساوه تشیع و در امامزاده سید اسحاق (ع) این شهر به خاک پسرده شد.
شاعر پیشکسوت استاد ابوالفضل قاضی اسدی در سال 1302 در ساوه تولد یافت ، محل تولد وی محله‌ای قدیمی که در آن زمان به محله قلعه‌نو مشهور بود و اکنون در خیابان شهید اسدی (هلالی) حوالی تکیه حاج داود و زینبیه قاسم آباد است.
وی در خانه سنتی و قدیمی پدری که در زمان قدیم مکتبخانه بوده است زندگی می کرد. پدر وی مرحوم شیخ عزیزالله قاضی اسدی از نوادگان قاضی اسدالله ساوجی کاشانی است که از عرفا و صلحای معروف بوده و مزارش در کاشان است.
در دوره نوجوانی پدر را از دست داد و مسوولیت اداره زندگی مادر و خواهرش را عهده دار شد و کار آموزش قرآن به کودکان و نوجوانان را در ادامه راه پدر دنبال کرد و پی از مدتی آموزش در مکتب خانه از جانب رئیس اداره فرهنگ وقت برای شغل معلمی دعوت به کار شد.
با گذراندن دوره ابتدایی و متوسطه و نیز دوره کارآموزی در دانش سرا در سال 1322 در مدارس روستاها و شهر ساوه مشغول به تدریس شد. علاقه خاصی به معلمی داشت و در ساعات بعدازظهر ایوان خانه قدیمی مملو از دانش آموزان متفرقه مانند کارمندان دولت و مامورین شهربانی که فاقد مدرک تحصیلی بودند می شد.
اشتیاق شدیدی به اهل بیت (ع) و شعائر مذهبی و عرفانی داشت و از اوائل سال 1320 سرودن شعر را شروع کرد و اکثرا در مدح ائمه اطهار(ع) و به مناسبت‌های مختلف می‌سرود و در سال گذشته دیوان اشعار وی به کوشش فرزندانش به چاپ رسیده است و جلد دوم نیز که بیشتر در مورد 14 معصوم (ع) است در حال چاپ است.
وی در اکثر همایش‌های ادبی در قبل و بعد از انقلاب حضور داشت و در مقطعی نیز مسوولیت انجمن ادبی ساوه را عهده دار بود.
استاد ابوالقاسم قاضی اسدی در مورد پاسداری از فرهنگ شهر تاریخی ساوه در آثاری که از وی به جا مانده است چنین می گوید: ساوه شهری مهاجرپذیر است و فرهنگ‌های متفاوتی وارد این شهر شده است و اگر از فرهنگ ساوه پاسداری شود فرهنگ اصیل این شهر به فراموشی سپرده نخواهد شد.
وی در طول عمر خود بیش از 4 هزار بیت شعر سروده است و در مورد آخرین شعری که سروده است چنین نقل می کند که رفته بودم حقوق بگیرم تا دندان مصنوعی ام که شکسته بود را ترمیم کنم و این طور به زبان جاری کردم: دولت از امروز بر ما لطف و احسان کرده است/ فکر درد و فکر گوش و فکر دندان کرده است.
